กาลครั้นหนึ่งในป่าอันเป็นที่อยู่ของ บรรดาสรรสัตว์ ได้มีพรานป่าผู้ขมังธนูคนหนึ่งเข้ามาล่าสัตว์ ทำให้สัตว์ทั้งหลายพากันเตลิดหนี
ด้วยความตกใจกลัว ยกเว้นพญาราชสีห์ผู้เป็นเจ้าป่าเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ใจกล้าไม่ยอมหนีทำ ท่าจะกระโจนเข้าต่อสู้กับนายพราน
“ช้าก่อน” นายพรานร้องห้าม “ข้าจะส่งทูตไปเจรจากับเจ้า” นายพรานยิงลูกศรไปถูกชายโครงของราชสีห์ผู้เป็นเจ้าป่ารู้สึกเจ็บปวด
ส่งเสียง ร้องโหยหวนแล้ววิ่งเตลิดเข้าไปในดงไม้ทึบ เมื่อหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งเห็นเจ้าป่าวิ่งเตลิดหนีมาจึงรีบเข้าไปสอบถาม “ข้าเห็น
ท่านกำลังจะต่อสู้กับนายพรานไม่ใช่หรือ แล้วเหตุไฉนจึงหนีมา ทำไมไม่ขับไล่ศัตรูของพวกเราออกไปจากป่า”
เจ้าอย่ามายุซะให้ยกเลย” ราชสีห์ตอบด้วยความครั่นคร้าม “แต่ทูตของมันยังทำให้ข้าต้องเจ็บปวดถึงเพียงนี้ แล้วผู้เป็นเจ้านาย
ของทูตจะมีฤทธิ์ขนาดไหน”
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“ผู้โง่เขลาย่อมไม่สามารถพิจารณาแยกแยะได้ว่าสิ่งใดคือเรื่องจริงและสิ่งใดคือกลลวง”
