ลากับไก่อาศัยอยู่ที่ไร่แห่งหนึ่ง ขณะกำลังหาอาหารกินกันอย่างเพลิดเพลิน บังเอิญราชสีห์ตัวหนึ่งเดินผ่านมาและคิดจะจับลากิน
เป็นอาหารจึงย่องเข้าไปด้านหลัง ไก่รีบส่งเสียงขันบอกให้ลารู้ตัว ราสีห์ตกใจเสียงไก่ขันจึงหันหลังวิ่งหนีไป ลาเข้าใจว่าแม้ราชสีห์
ผู้เป็นเจ้าป่ายังเกรงกลัวตนมันเลยไล่กวดตามไปอย่งคึกคะนอง ราสีห์จึงหันหลังกับมากระโดดเข้าขย้ำคอลาแล้วลากหายเข้าป่าไป
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“ผู้โง่เขลามักหลงทะนงตนเมื่อมีชัยเหนือศัตรู ครั้นหลงกลติดกับดักจึงสำนึกตัวได้แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว”
