หนูโง่ตัวหนึ่งมีความคิดว่ามันควรจะออกท่องเที่ยวไปในโลกกว้างเพื่อหาประสบการณ์ชีวิต ตอนแรกอยากชวนหนูตัวอื่นๆไปด้วยแต่
เกรงว่าจะเป็นภาระยุ่งยากจึงตัดสินใจที่จะเดินทางตามลำพัง หลังจากกล่าวคำอำลาท้องทุ่งอันเป็นถิ่นเกิดแล้ว มันได้เริ่มออกเดิน
ทางในเช้าวันรุ่งขึ้นไม่นานนักก็พบกับจอมปลวกขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางท้องทุ่ง
“โอ…ภูเขา มันคือภูเขานั่นเอง” หนูอุทานอย่างตื่นเต้น “เชื่อเถิดว่ายกเว้นข้าแล้ว ยังไม่มีหนูตัวใดได้เห็นภูเขาจริงๆ นอกจากได้ยิน
คำบอกเล่าเท่านั้น” หนูผู้โง่เขลาเดินต่อไปได้ไม่นานก็พบกับบึงน้ำกว้างใหญ่ “ทะเล โอ…นี่นะหรือท้องทะเลอันน่ารื่นรมย์ พนันได้
เลยว่ายกเว้นข้าแล้ว ยังไม่มีหนูตัวใดเดินทางมาถึงทะเล นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น”
เดินเลาะชายฝั่งไปอีกไม่ไกล หนูผู้โง่เขลาก็มาถึงชายทะเล “มหาสมุทร โอ…คือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล รับรองได้เลยว่า
ยกเว้นข้าแล้ว ยังไม่มีหนูตัวใดเดินทางมาถึงมหาสมุทร นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น”
ขณะเดินอยู่บนชายหาด หนูผู้โง่เขลาเห็นหอยมุกจำนวนมากอ้าเปลือกออกนอนตากแดดอยู่ “ในนั้นต้องมีอาหารรสเลิศ นอกจาก
ข้าแล้วคงไม่มีหนูตัวใดเคยได้กินแน่” หนูผู้โง่เขลาวิ่งมาหยุดยืนชะเง้อคอเข้าไปในเปลือกหอย หอยมุกหุบเปลือกลง งับเอาหนูเข้า
ไปขังไว้ภายใน
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“คนโง่เขลามักเข้าใจว่าตนเองฉลาด แต่กลับไม่รู้ตัวแม้ว่ากำลังอยู่ในอันตราย”
