เมื่อหมาจิ้งจอกมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวเล้าไก่ ไก่ทุกตัวต่างพากันหวาดผวา แต่เห็นว่ามีประตูรั้วกั้นอยู่หมาจิ้งจอกคงเข้ามาทำอันตราย
อะไรไม่ได้จึงต่างค่อยเบาใจไก่ชนตัวหนึ่งบินขึ้นไปเกาะบนรั้ว ครั้นเห็นสุนัขจิ้งจอกทำท่ากระโจนใส่มันก็บินถลาลงมาด้วยความ
ตกใจ พวกไก่ในเล้าต่างพากันหัวเราะเยาะ “หมาจิ้งจอกยังอยู่นอกรั้วเท่านั้น ทำไมเจ้าจึงขี้ขลาดตาขาวนักล่ะ ระวังจะหัวใจวาย
ตาย” ไก่ตัวหนึ่งกล่าวเย้ยหยัน“เจ้าจะพูดอย่างไรก็ตามใจเถอะ” ไก่ชนกล่าวตอบ “แต่ข้าน่ะเคยหนีรอดคมเขี้ยวของมันมาได้อย่าง
หวุดหวิด รู้พิษสงครามร้ายกาจของพวกหมาจิ้งจอกได้ดี หากพวกเจ้าเคยผ่านสถานการณ์เช่นข้าในครั้นนั้น เมื่อได้เผชิญหน้ากับมัน
ในเวลานี้ คงมีสภาพไม่ผิดอะไรกับข้านักหรอก” นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การยอมรับว่าเป็นคนขลาด แต่คอยระมัดระวัง ดีกว่าแสร้ง
เป็นคนกล้าหาญแต่ประมาท
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“การยอมรับว่าเป็นคนขลาด แต่คอยระมัดระวัง ดีกว่าแสร้งเป็นคนกล้าหาญแต่ประมาท”
