เเมลงวันฝูงหนึ่ง ชักชวนกันไปตอมศีรษะของชายไร้ ผมคนหนึ่งจนเขารำคาญนัก พยายามใช้มือทั้งปัด ทั้งไล่ พวกเเมลงวันก็ยังไม่หนีไปไหน พากันตอม หัวล้านเป็นที่สนุกสนานสำราญใจ
ชายหัวล้านจึงหาไม้เเส้มาปัดมาตี เเต่กลับพลาดตีใส่ ศีรษะตนเอง
เหล่าเเมลงวันเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะ เย้ยชายหัวล้าน เป็นการใหญ่ ชายหัวล้านจึงยิ่งโมโห ร้องเรียกลูกๆ หลานๆ ให้เอาไม้เเส้มาไล่ ตีเเมลงวันจนตายเรียบ ทั้งฝูง
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“อย่าเยาะเย้ยคนที่พลาดพลั้งเพราะจะเป็นภัยเเก่ตัวในภายหลังได้”
เเมลงวันฝูงหนึ่ง ชักชวนกันไปตอมศีรษะของชายไร้ ผมคนหนึ่งจนเขารำคาญนัก พยายามใช้มือทั้งปัด ทั้งไล่ พวกเเมลงวันก็ยังไม่หนีไปไหน พากันตอม หัวล้านเป็นที่สนุกสนานสำราญใจ
ชายหัวล้านจึงหาไม้เเส้มาปัดมาตี เเต่กลับพลาดตีใส่ ศีรษะตนเอง
เหล่าเเมลงวันเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะ เย้ยชายหัวล้าน เป็นการใหญ่ ชายหัวล้านจึงยิ่งโมโห ร้องเรียกลูกๆ หลานๆ ให้เอาไม้เเส้มาไล่ ตีเเมลงวันจนตายเรียบ ทั้งฝูง
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“อย่าเยาะเย้ยคนที่พลาดพลั้งเพราะจะเป็นภัยเเก่ตัวในภายหลังได้”
เหล่าฝูงเเมลงวันพากันดีอกดีใจนักที่เห็นโถน้ำผึ้งหกตะเเคงอยู่ บนโต๊ะจนน้ำผึ้งไหลออกมานองเต็มโต๊ะ
พวกมันพากันดูดกินน้ำผึ้งเเสนหอมหวานบนโต๊ะเเละเกาะอยู่ตาม ปากขวดเพื่อดูดกินน้ำผึ้งอย่างตะกละตะกลาม
เมื่อเวลาผ่านไปมันจึงเพิ่งรู้กันว่า น้ำผึ้งนั้นจับติดอยู่ที่ขาเเละปีก ของมันจนไม่สามารถจะบินขึ้นได้
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“เมื่อหลงใหลกระโจนใส่ความสุขชั่วยามโดยไม่ระวังตัวก็ต้อง ประสบภัยในภัยในที่สุด”
