แอนโดรคลีสเป็นทาสที่หลบหนีออกจากที่คุมขัง เมื่อเขาหลบซ่อนตัวอยู่ในป่า วันหนึ่งได้พบกับสิงโตตัวหนึ่งนอนร้องครวญคราง
เหมือนกับได้รับอันตราย ตอนแรกแอนโดรคลีสตกใจจะวิ่งหนี แต่เมื่อสังเกตเห็นว่าสิงโตไม่มีท่าทีจะวิ่งไล่กวดตาม แอนโดรคลีส
จึงเข้าไปดูใกล้ๆ และพบว่าสิงโตโดนหนามตำที่เท้าแผนกลัดหนองบวมเป่ง เขาได้ช่วยดึงหนามออกและฉีกผ้ามาพันเท้าให้กับมัน
สิงโตหายจากความเจ็บปวดจึงเลียมือเลียเท้าของแอนโดรคลีสด้วยความสำนึกในบุญคุณ และพาเขาไปอยู่ที่ถ้ำของตนโดยหา
อาหารมาให้เขาเป็นประจำทุกวัน อยู่ต่อมาไม่นานแอนโดรคลีสและสิงโตถูกจับตัวได้ แอนโดรคลีสถูกพิพากษาโทษที่หลบหนีโดย
การปล่อยให้เป็นเหยื่อของสิงโตที่กำลังหิวโซ ณ ลานประหาร แอนโดรคลีสถูกปล่อยให้เผชิญหน้ากับสิงโตที่โดนขังเอาไว้ในอด
อาหารเป็นเวลาหลายวัน เมื่อพบเหยื่อมันจึงโดดตะครุบเอาไว้ทันทีแต่ปรากฏว่ามันคือสิงโตตัวที่แอนโดรคลีสเคยช่วยชีวิตไว้องค์
จักรพรรดิซึ่งเสด็จมาดูการประหารแปลกใจที่เห็นสิงโตเลียมือ เลียเท้าของแอนโดรคลีสเหมือนกับสุนัขเลียเจ้าของ จึงให้ทหารไป
นำตัวแอนโดรคลีสมาสอบถามเมื่อทราบความจริงทั้งหมดแอนโดรคลีสจึงได้รับการอภัยโทษปลดปล่อยให้เป็นอิสระ พร้อมกับ
สิงโตยอดกตัญญูก็ได้รับการปล่อยคืนสู่ป่าอันเป็นถิ่นเดิมของมัน
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“ผู้มีความเมตตากรุณา ย่อมได้รับการปกปักรักษาจากผู้เป็นเจ้า”
