โหรคนหนึ่งหมกมุ่นในเรื่องการดูดวงดาวจนไม่เป็นอันทำอะไรวันๆเอาแต่ศึกษาความเป็นไปของดวงดาวบนท้องฟ้า จนรู้ว่าดาว
ดวงใดโคจรไปทางไหน ค่ำวันหนึ่งขณะที่โหรเดินแหงนหน้ามองดูดาวไปตามถนนนอกเมือง จนเผลอพลัดตกไปในบ่อข้างทาง
เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ จึงไม่สามารถปีนขึ้นมาได้เองต้องนอนร้องครวญครางอยู่ตามลำพัง จนมีผู้มาพบและให้ความช่วยเหลือ
พร้อมสอบถามถึงเรื่องราวความเป็นมา “เออหนอพ่อโหรผู้รอบรู้” ผู้ให้ความช่วยเหลือรำพึงออกมาดัง” “ท่านศึกษาจนรู้ว่าดวงดาว
ไหนบนท้องฟ้าโคจรไปทางใด แต่ตัวเองจะเดินตกบ่อหารู้ไม่”
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“ผู้ที่ลุ่มหลงมัวเมา แต่สิ่งใดสิ่งหนึ่ง ย่อมพลาดพลั้งในสิ่งอื่นๆ”
