กระต่ายหิวโซตัวหนึ่งเที่ยวเดินหาอาหารด้วยความกะปลกกะเปลี้ยเพราะไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เนื่องจากในฤดูแล้งหญ้าและ
อาหารในป่าหาได้ยาก ครั้นมาถึงยุ้งของชาวไร่และหาจนพบรูที่พวกหนูเจาะเอาไว้ เนื่องจากตัวมันผอมมากจึงสามารถมุดเข้าไปกิน
ข้าวโพดในยุ้งได้นับแต่นั้นมาเจ้ากระต่ายก็สุขสำราญจนหาใดเปรียบมิได้ กิน นอน ร้องรำทำเพลงอย่างเพลิดเพลินอยู่แต่ในยุ้ง
หลายวันผ่านไปร่างกายของมันก็เริ่มอ้วนขึ้นๆครั้นเมื่อได้ยินเสียงพวกชาวไร่พากันเข้ามาในยุ้งเพื่อนำข้าวโพดไปขาย เจ้ากระต่าย
ตกใจพยายามวิ่งหาทางออก “ให้ตายซิ..” เจ้ากระต่ายตกใจวิ่งพล่าน “ช่องที่เราเข้ามาเคยอยู่แถวๆนี้นี่น่า แล้วนี่มันหายไปไหน มี
แต่รูเล็กๆทั้งนั้นเลย”หนูตัวหนึ่งส่งเสียงหัวเราะด้วยความขบขันก่อนที่จะให้คำแนะนำ “เพื่อนเอ๋ย รูเล็กๆที่เห็นก็คือ ช่องทางเดียวกับ
ที่เจ้าเข้ามานั่นแหละคงต้องรอให้ต้องเจ้าผอมและเล็กลงเท่าเดิมจึงจะออกไปได้
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“ความโลภโมโทสันจนเกินเหตุ นำมาซึ่งอุปสรรคและความทุกข์ยาก”