กวางป่าตัวหนึ่งหนีการตามล่าของนายพรานเข้าไปหลบซ่อนอยู่ในพุ่มไม้หนาซึ่งกำลังแตกใบอ่อนเขียนครึ้มใช้เป็นที่กำบังได้อย่าง
มิดชิด ครั้นเห็นนายพรานเดินผ่านเลยไปกวางคิดว่าปลอดภัยแล้วจึงเล็มกินใบอ่อนของพุ่มไม้นั้นทำให้นายพรานซึ่งเดินย้อนกลับ
มาสามารถมองเห็นกวางได้เลยยกหน้าไม้ขึ้นยิ่งขณะที่กวางล้มลงก่อนจะขาดใจได้รำพึงขึ้นว่า “นี่แหละผลแห่งการเนรคุณ ทั้งที่พุ่ม
ไม้นี้ช่วยชีวตเราไว้แต่เรากลับคิดทำลาย กัดกินจนไม่อาจให้ความคุ้มครองเราได้ต่อไป”
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“ผู้ใดไร้ซึ่งความกตัญญู ผู้นั้นย่อมนำภัยมาสู่ผู้ให้ความอุปการะและตัวของผู้นั้นเอง”
