สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งอยากกินไก่บ้านมากจึงแกล้งถามด้วยอุบายว่า ไก่ตัวนั้นขันเสียงไพเราะเหมือนผู้เป็นพ่อหรือไม่
ไก่บ้านหลงกลจึงหลับตาโก่งคอขันทันที สุนัขจิ้งจอกจึงฉวยโอกาสงับคอไก่แล้วคาบวิ่งไป
ชาวบ้านจึงตะโกนร้องว่า “จิ้งจอกขโมยไก่ จิ้งจอกขโมยไก่”
ไก่จึงหลอกให้สุนัขจิ้งจอกร้องบอกชาวบ้านว่าไก่ตัวนี้เป็นของมัน ไม่ใช่ของชาวบ้าน
จิ้งจอกเจ้าเล่ห็คิดว่าตนฉลาด แต่ที่แท้ยังขาดความเฉลียว
ดังนั้นมันจึงอ้าปากร้องบอกชาวบ้านตามคำแนะนำของไก่ ไก่จึงได้ทีรีบบินปรื๋อออกจากปากหนีไปหาเจ้าของอย่าง
รวดเร็ว และก็หัวเราะเยาะสุนัขจิ้งจอกเป็นการใหญ่
คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:
“การพูดมากไป ก็อาจทำให้เสียของดีๆ ที่อยู่ในกำมือแล้วได้เช่นกัน”
