มีอยู่ในวันหนึ่งตอนใกล้พลบค่ำ ตอนนั้นพระอาทิตย์ซึ่งมีสีแดงเลือดหมูกำลังใกล้จะลับขอบฟ้าอยู่พอดิบพอดี ได้มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง เดินมาตามทางสายยาว แล้วด้วยมันได้เดินหันหลังให้ กับดวงตะวันที่ กำลังจะตกดินอยู่นั่นเอง….ในตอนนั้นอย่างกะทันหันเมื่อมันได้มองเห็นสิ่ง หนึ่งบนพื้นทาง ข้างหน้าซึ่งก็คือเงาของตัวมันเองนั่นแหละ… เงาหนาทึบนั้นได้ส่องทาบไปข้างหน้าเป็นทางยาวใหญ่ มันให้เป็นแปลกใจและนึกทึ่งใจ กับเงาของตัวมันเองเป็นอย่างมาก และเงานั้นก็ดูเหมือนกับว่าได้เดินนำหน้ามันไปตลอดเสียด้วยสิ ” ว้าว…มันชั่งเป็นเงาที่ใหญ่โตมากเลยนะเนี่ย “   ” ก็ถ้าเงาของข้านี่มันใหญ่ขนาดนี้แล้วละก็ มันก็หมายความว่า ตัวของข้าเองนั้น ก็จะต้องใหญ่เท่า ๆ หรือเหมือนกันด้วยน่ะสิ” มันเกิดความคิดที่หยิ่งผยองขึ้นมา และ เริ่มออกเดิน ไปเรื่อย ๆ แล้วในขณะนั้น อยู่ ๆก็ได้เกิดมีเสือลายพลาดกลอนตัวใหญ่มากตัวหนึ่ง ออกมาปรากฏตัวขึ้นที่ตรงทางตรงหน้ามัน และได้หยุดยืนนิ่งอยู่ที่ ตรงเงาอันใหญ่โตของเจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นเข้าพอดิบพอดี   เจ้าสุนัขจิ้งจอกเมื่อได้มองเห็นมัน เริ่มมองเปรียบเทียบ และมันก็ได้เห็นว่า เสือลายพลาดกลอนนั้นตัวเล็กกว่าเงาของ มันเป็นอันมากเลยทีเดียว….มันจึงได้พูดว่า “ข้าดูแล้วนะ..เอ็งตัวเล็กกว่าข้าตั้งมากมาย อย่างนั้น ดังนั้นต่อแต่นี้ไปข้าไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวอะไรแล้วทั้งสิ้น ”   สุนัขจิ้งจอกยังพูดแบบหยิ่งยะโสต่ออีก ด้วยว่า ” เฮ้…อ้ายเสือลายพลาดกลอนตัวเล็กนิดเดียว! ถอยออกไป และไปคุกเข่าทำความเคารพที่ตรงข้างทางนั่น จนกว่าข้าจะเดินผ่านไปเสียก่อน..เดี๋ยวนี้ ! ”   ” ก้าววว! อัายสุนัขจิ้งจอกหน้าโง่ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้ข้าจะเคยมีความคิดพิจารณาไว้ว่า ถ้ากินเอ็งเข้าไปคงจะไม่อร่อย แต่ตอนนี้ข้าไม่อาจที่จะยกโทษให้เอ็งได้เสียแล้วสิ ก้าววว! ” สุนัขจิ้งจอกเลยต้องได้พบกับจุดจบคือถูกเสือลายพลาดกลอนกินเสียแต่ตอนนั้น มันจึงอาจที่จะพูดได้ว่าสุนัขจิ้งจอกต้องพบกับจุดจบ ที่คิดพิจารณาผิด ๆ ไปกับเงาของตัวมันเอง..?? คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้: “การหลงลืมตนคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่เหนือใคร ๆ นั้นบางทีมันก็อาจที่จะทำให้ เกิดความล้มเหลวขึ้นมาในภายหลัง” Read more →